fragment książki pod redakcją dr Jana Mordawskiego „Gdyńscy Kaszubi”.
Protoplasta rodziny Nikielskich przybył tu na początku XIX stulecia z Mostów na Kępie Oksywskiej i poślubił córkę tutejszego gospodarza. Jego syn Józef (*06.08.1844, +1902) ożenił się z Marią Korthals z Blądzikowa koło Pucka. Po Józefie ojcowiznę przejął Walenty Nikielski urodzony w starej checzy 22.08.1887 roku (+1955), który pojął za żonę córkę sąsiadów Małgorzatę Sampównę, urodzoną w 1892 roku na Bernordzie. Walenty Nikielski po 1920 roku miał łącznie 14 mórg ziemi ornej, część okolicznych lasów, dwa konie i kilka krów. Pierwsze działki pod dzierżawę wytyczał w 1928 roku krokami, po czym rozpoczęła się zabudowa jego „Górki”. Tak powstał „Drugi Grabówek”, zwany przed ll wojną także „Czerwonym Grabówkiem”, gdyż mieszkali tu robotnicy (m. in członkowie PPS, Czerwień, Wojciechowski i inni), którzy brali udział w organizowanych w Gdyni strajkach. Walenty Nikielski „wydzierżawiał ziemię pod budowę baraków mieszkalnych bez fundamentów” (tak. brzmiała jedna z umów dzierżawnych z 13 listopada 1937 r.), a dzierżawa za 1 m kw. wynosiła 1 zł rocznie. Umowa była zawarta na czas określony, na przykład od 1 grudnia 1937 do 1 grudnia 1939 roku. Nikielscy mieli czworo dzieci: najstarszego syna Pawła i trzy córki — Marię, Jadwigę i Teresę. W latach 1928-1930 Walenty postawił w miejsce starego nowy dom, pod numerem 22, obok którego znajdowały się zabudowania gospodarcze i ogród. Dom ten został w czasie działań wojennych w 1945 roku częściowo zniszczony. Rosjanie po przejściu frontu zrobili tu szpital polowy (lazaret). Obecnie na posiadłości Walentego Nikielskiego żyją trzy pokolenia jego następców.
